ολοφρονώ

ὀλοφρονῶ, -έω (Α)

είμαι δόλιος, απατεώνας, πανούργος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὀλός* (ΙΙ) «ολέθριος» + -φρονῶ (< -φρων < φρήν, φρενός) ή < *ὀλοοφρονῶ < ὀλοόφρων, με σίγηση τού φωνήεντος -ο-].